Charakterystyka operacji obniżenia narządów miednicy

Przyczyną obniżenia narządów miednicy jest osłabienie podtrzymujących je mięśni. Może ono nastąpić w związku wielokrotnymi porodami (zwłaszcza o ciężkim przebiegu), dźwiganiem ciężarów i uprawianiem niektórych sportów, a także w wyniku spadku poziomu estrogenów w okresie menopauzy. W niezbyt zaawansowanym stadium schorzenia pomocne okazuje się stosowanie leków oraz wykonywanie specjalnych ćwiczeń, czasem jednak konieczna staje się operacja.

W przypadku kobiet starszych lub tych, które po prostu nie planują mieć więcej dzieci, proponuje się niekiedy całkowite usunięcie opadającej macicy oraz plastykę pochwy. Podobnie w przypadku kobiet, u których opisane poniżej metody leczenia operacyjnego nie przyniosły pożądanego skutku. Wycięcie macicy (histerektomia) do jeszcze stosunkowo niedawna była zresztą jedynym rodzajem zabiegu stosowanego przy obniżeniu narządów miednicy.

Wachlarz dostępnych metod

Obecnie do wyboru jest co najmniej kilka różnych technik, z których najlepszą dla danej pacjentki dobiera lekarz. Można wśród nich wymienić chociażby skrócenie więzadeł wieszadłowych macicy, podwieszenie szczytu pochwy do kości krzyżowej kręgosłupa od strony brzucha, podwieszenie dna macicy do powłok brzusznych czy odtworzenie funkcji osłabionych lub naderwanych więzadeł krzyżowo-macicznych poprzez zastosowanie specjalnej taśmy w kształcie odwróconej litery U.

Siatka podtrzymująca

Do najpopularniejszych metod należy – skuteczne również wtedy, gdy doszło do wypadnięcia macicy poza srom – wszczepienie siatki wykonanej z wrastającego w tkanki biomateriału, a tym samym zastępującej rzeczone więzadła oraz przyczepy mięśni. Implant tego typu podczepia się do dolnych brzegów pochwy, struktur kostno-więzadłowych i okolic szyjki macicy, a zabezpieczone nim narządy unosi się i umieszcza we właściwym położeniu.

O czym trzeba pamiętać

Samą operację można przeprowadzić zarówno przez pochwę, jak i przez brzuch bądź laparoskopowo; w znieczuleniu ogólnym albo przewodowym. Warto mieć jednak na względzie, że w związku z wystąpieniem infekcji wszczepiane struktury mogą zostać przez organizm odrzucone, a zabieg jest w dość dużym stopniu obciążony ryzykiem powikłań (m.in. uszkodzeń elementów układu moczowego). Po pewnym czasie mimo poprawy macica może też znów zacząć się obniżać.

Rekonwalescencja

Jak dowiadujemy się w białostockim gabinecie ginekologiczno-położniczym dr Anny Kluz-Kowal, gojenie się ran pooperacyjnych zabiera od sześciu do ośmiu tygodni, w którym to czasie należy monitorować proces przyjmowania się implantów, a także ogólny stan pacjentki. Może ona wstać z łóżka już dzień po zabiegu, ale przez mniej więcej miesiąc powinna prowadzić oszczędzający tryb życia, jak również powstrzymywać się od współżycia, a także stosować dopochwowo estrogeny, aby wzmocnić strukturę ścian pochwy.