Zdrowe zęby i piękny uśmiech – sposób działania aparatów ortodontycznych

Najczęściej stosowaną metodą w leczeniu wad zgryzu jest wykorzystanie aparatów ortodontycznych. Za pomocą takiego aparatu możliwe jest przywrócenie prawidłowego ustawienia zębów w łuku, właściwego zwarcia między szczęką i żuchwą oraz usunięcie rozmaitych wad zgryzu.

Rozróżnia się 2 podstawowe rodzaje aparatów ortodontycznych, stosowanych zamiennie w zależności od wieku pacjenta i występującej u niego wady – wyjaśnia nasza rozmówczyni z gabinetu stomatologicznego dr n. med. Beata Kaiser-Ziorkiewicz. U młodszych dzieci, które nie posiadają jeszcze zębów stałych, stosuje się aparaty ruchome, natomiast u dorosłych oraz dzieci starszych o mieszanym uzębieniu możemy zakładać aparaty stałe.

Zasada działania aparatu ortodontycznego

Mówiąc najprościej, działanie aparatu polega na wywieraniu nacisku na zęby o nieprawidłowym ustawieniu, przez co ulegają one bardzo wolnemu przestawianiu. Cały proces musi zachodzić powoli, a nacisk powinien być bardzo delikatny nie tylko ze względu na uniknięcie bólu. Podczas gdy ząb zmienia swoje położenie, w szparze ozębnowej zachodzą liczne procesy, które umożliwiają zachowanie osiągniętego efektu. Ucisk wywołany przez aparat powoduje wzrost aktywności komórek kostnych, dzięki czemu zmienia się struktura kości zębodołu. Kość zanika od strony ucisku i nawarstwia się od strony pociągania. Ponieważ tempo resorpcji i odbudowy kości nie jest takie samo, leczenie ortodontyczne wymaga ostrożnego, stopniowego zwiększania nacisku i regularnych kontroli specjalisty.

Ruchomy aparat ortodontyczny

Tego rodzaju aparaty nazywane są potocznie zdejmowanymi, ponieważ nosi się je tylko przez kilka godzin w ciągu dnia lub np. wyłącznie na czas nocnego spoczynku. Stosuje się je głównie u pacjentów w trakcie wymiany mleczaków na zęby stałe.

Stały aparat ortodontyczny

Aparaty stałe stosuje się u starszych pacjentów. Wykazują one bardzo dużą skuteczność nawet w przypadku skomplikowanych wad, a ich dużą zaletą jest brak konieczności współpracy z pacjentem, który nie musi pamiętać o jego zakładaniu na określony czas. Okres pełnego leczenia jest różny w zależności od wady i zazwyczaj zamyka się w 2 latach.