Rezystywność gruntu
Pomiary rezystywności gruntu powinny być wykonane już na etapie projektowania uziemienia – dzięki otrzymanym wynikom możliwe jest wykonanie uziemienia stosownego do typu gruntu, a tym samym maksymalne zwiększenie bezpieczeństwa całej instalacji elektrycznej. Dla przykładu: jeśli grunt wykazuje się niską rezystywnością na małych głębokościach i potem przechodzi w skałę, optymalnym rozwiązaniem będzie zespół uziemień, składających się z krótkich uziomów pionowych połączonych bednarką. Jeśli natomiast grunt wykazuje się niską rezystywnością dopiero na pewnych głębokościach, do zabezpieczenia obiektu wystarczy głęboko pogrążony pojedynczy uziom pionowy.
W jaki sposób bada się rezystywność gruntu?
Do pomiarów rezystywności gruntu używa się czterech elektrod rozmieszczonych według metody Wennera, a więc liniowo, w równych odstępach między sobą. Wartość rezystywności gruntu wymaga zmierzenia rezystancji elektrod z uwzględnieniem odległości między nimi. Elektrody te podłączane są do specjalistycznego miernika, który oblicza rezystywność gruntu na podstawie wprowadzonych danych na temat odległości między elektrodami. Poza wartością rezystywności gruntu wyrażaną w Ωm miernik podaje również dane na temat rezystancji elektrod pomiarowych. Należy pamiętać, że rezystywność gruntu nie jest stała, może zmieniać się np. w wyniku zmiany parametrów hydrologicznych gruntu. Zmiany te wpływają również na kondycje uziemień, gdyż sprzyjają rozwojowi korozji. Dlatego dla zapewnienia optymalnej ochrony przed przebiciami konieczne jest przeprowadzanie regularnych kontroli gruntu i uziemień.
Przeprowadzaniem profesjonalnych badań rezystywności gruntu zajmuje się między innymi Pracownia geologiczna Geoxx z Olsztyna.
