Historia polskich tablic rejestracyjnych

Początki polskich tablic rejestracyjnych sięgają czasów przedwojennych. Od odzyskania niepodległości aż do współczesności wygląd i specyfika tablic wielokrotnie ulegały zmianom. Na te procesy wpływało wiele różnych czynników, począwszy od panującej w danym okresie sytuacji międzynarodowej, a skończywszy na decyzjach i rozporządzeniach konkretnych osób. Warto nieco bliżej przyjrzeć się procesom dziejowym, które wpłynęły na zmiany w wizerunku polskich tablic rejestracyjnych.

Jak zdobyć tablicę kolekcjonerską?

Historyczne polskie tablice rejestracyjne można zdobyć za pośrednictwem firm wykonujących repliki. Zazwyczaj kopie nie różnią się w znaczący sposób od oryginałów, jednak należy pamiętać, że nie wolno stosować ich w pojeździe.

Jak przestrzega ekspert z firmy Car Plates:

Kolekcjonerskie tablice rejestracyjne nie mogą być używane jak standardowe blachy. Służą przede wszystkim celom hobbystycznym, a nie użytkowym.

Początkowe dzieje tablic rejestracyjnych w Polsce

Aby poznać źródła tablic rejestracyjnych w Polsce, należy cofnąć się do początku XX wieku. Do roku 1918 na ziemiach polskich obowiązywał system rejestracyjny stworzony przez zaborców – Rosję, Prusy i Austro – Węgry. Dopiero po odzyskaniu niepodległości zaczął kształtować się polski system rejestracyjny. W 1992 r. polscy ministrowie wydali rozporządzenie, zgodnie z którym utworzono pierwsze polskie tablice rejestracyjne. Na białym tle widniały czerwone litery i cyfry, zaś całość otoczona była czarną obwódką.

Z przodu pojazdu umieszczano tablicę jednorzędową, zaś z tyłu – dwurzędową. Litery umieszczone w tablicy (najczęściej dwie) symbolizowały województwa. Każde województwo otrzymywało przedział cyfrowy, z którego mogło utworzyć numery rejestracyjne. Taki wizerunek tablic obowiązywał przez niemal cały okres dwudziestolecia międzywojennego.

Pierwsze powojenne tablice rejestracyjne

W czasach II wojny światowej wygląd tablic rejestracyjnych zależał przede wszystkim od okupantów. Część tablic tworzona była zgodnie ze wzorem niemieckim, inne – ze wzorem radzieckim. Przełom przyniósł rok 1944, kiedy Kierownik Resortu Komunikacji, Poczt i Telegrafów w swoim zarządzeniu określił sposób znakowania pojazdów mechanicznych i wykonywania tablic rejestracyjnych. Powojenne tablice miały składać się z jednej litery i sześciu cyfr koloru białego na czarnym tle. Od 1946 r. na tablicach umieszczano literowe oznaczenia pojazdów: A, B – samochody osobowe, C – samochody ciężarowe, M, N – motocykle, T – taksówki.

Zasadnicza zmiana zasad oznaczania miejsca rejestracji tablic nastąpiła w 1956 r. Dotychczas stosowane wyróżniki cyfrowe zostały zastąpione literowymi. Zmienił się także sposób produkcji tablic. Na stalowym, czarnym podłożu były wytłaczane znaki, które następnie malowano na biało. Tablice składały się odtąd z dwóch liter (pierwsza – wyróżnik województwa, druga – wyróżnik powiatu) i czterocyfrowego numeru.

Polskie tablice rejestracyjne pod koniec XX wieku

W 1975 roku przywrócono siedmiocyfrowy kod. Od tej pory składał się on z trzech liter i czterech cyfr. Tablice umieszczane były na samochodach zarówno z przodu, jak i z tyłu. Dość nietypowy natomiast był sposób umieszczania numerów rejestracyjnych na motocyklach: każdy motocykl musiał mieć je namalowane na przednim błotniku.

Od 1993 r. tablice musiały być wykonywane z blachy odpornej na pożar oraz posiadać znak legalizacyjny. Taki system wykonywania tablic obowiązywał w Polsce aż do końca XX wieku.