Dlaczego język francuski jest językiem dyplomacji?

Jeśli planujesz karierę w dyplomacji, doskonała znajomość angielskiego to za mało. Od polityków i ekspertów działających na arenie międzynarodowej obecnie wymaga się biegłości w co najmniej dwóch językach obcych, przy czym umiejętność posługiwania się angielskim jest oczywistością. Pozycję drugiego najważniejszego języka w europejskim kręgu kulturowym zajmuje francuski.

Jak uniknąć nieporozumień podczas negocjacji między przedstawicielami różnych narodowości, posługujących się różnymi językami? W jaki sposób ustalać zasady zawieranych umówi i porozumień? Umiejętności lingwistyczne są absolutnie niezbędne w pracy dyplomaty. Ważne jest także ustalenie wspólnego języka, dzięki któremu komunikacja zawsze będzie jasna i jednoznaczna. Temu właśnie służą języki dyplomatyczne.

Francuski – pierwszy nowożytny język dyplomacji

Pierwszymi językami dyplomatycznymi w europejskim kręgu kulturowym były łacina i wywodzący się z niej język francuski. Łacina dominowała w komunikacji międzynarodowej przez całe średniowiecze, natomiast od XV wieku funkcję języka dyplomacji zaczął przejmować właśnie francuski. Wyższość nowożytnego języka nad skostniałą łaciną potwierdziły rozmowy między Świętym Cesarstwem Rzymskim i Francją, których efektem było zawarcie pokoju westfalskiego w 1648 r. W tym czasie francuski miał już od dawna ugruntowaną pozycję języka arystokracji na starym kontynencie.

Na przełomie XVI i XVII wieku francuski oficjalnie zastąpił łacinę w funkcji języka międzynarodowych pertraktacji. Na taki stan rzeczy wpływała z jednej strony silna pozycja Francji na arenie politycznej, z drugiej zaś właściwości samego języka. Gramatyka języka francuskiego sprzyja precyzyjnemu formułowaniu myśli, dzięki czemu trudno o niedomówienia czy opaczne rozumienie komunikatów. Pozycja francuskiego w rozmowach dyplomatycznych zaczęła słabnąć dopiero po zakończeniu I Wojny Światowej, co miało związek z formą sporządzenia traktatu wersalskiego – w dwóch wersjach językowych: francuskiej i angielskiej.

W XX wieku francuski stracił pozycję głównego języka dyplomacji na rzecz angielskiego. Co nie zmienia faktu, że w dalszym ciągu jest bardzo ważny; chociażby ze względu na fakt, że pozostaje językiem roboczym (zwykle obok angielskiego) wielu ważnych organizacji międzynarodowych, w tym ONZ-etu, Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego czy Europejskiej Agencji Kosmicznej. Co ciekawe, w Wielkiej Brytanii biegła znajomość języka francuskiego jest jednym z warunków wykonywania zawodu dyplomaty – opowiada nasz rozmówca z Jagiellońskiego Centrum Językowego.

Języki dyplomacji Unii Europejskiej

Unia Europejska przestrzega zasady równouprawnienia języków. Oznacza to, że językami autentycznymi i oficjalnymi są języki narodowe wszystkich państw członkowskich. W Unii nie funkcjonują oficjalne języki robocze (jak ma to miejsce np. w ONZ i w NATO), jednak większość unijnych agencji pracuje w językach angielskim, francuskim i niemieckim. Natomiast przesyłając dokumenty do przedstawicieli państwa członkowskiego, instytucje unijne muszą przygotowywać treść w oficjalnym języku tego państwa.

Komunikacja w zakresie polityki zagranicznej i bezpieczeństwa z krajami spoza Unii Europejskiej odbywa się w językach dyplomacji. Takie postępowanie ma zapewnić spójność i skuteczność polityki zagranicznej i unijnej dyplomacji na arenie światowej. Językami dyplomatycznymi Unii Europejskiej są angielski, hiszpański i francuski. Takie zestawienie nie powinno dziwić – są to 3 najpopularniejsze wśród uczących się języki na całym świecie. Z powodów historycznych, są to języki o bardzo szerokim zasięgu. Języka francuskiego jako ojczystego używają nie tylko Francuzi, Belgowie i Szwajcarzy, ale też mieszkańcy trzech prowincji Kanady; jest to język urzędowy byłych kolonii francuskich w Afryce.